‘Verveelt het werk nooit?’
Ik kan deze vraag met een volmondig ‘nee’ beantwoorden. Natuurlijk, wanneer je het werk van uitvaartverzorging ontleedt, zijn er telkens terugkerende handelingen die ik moet verrichten. Dat zijn de taken die horen bij het ‘regelen’ van een uitvaart. Denk aan het in overleg met de nabestaanden over het plannen van de uitvaart. Wanneer en waar, staat en valt bij de beschikbaarheid in het crematorium of de begraafplaats. Het overbrengen van de overledene naar het uitvaartcentrum, het uitzoeken en bestellen van de kist en het verzorgen van de rouwkaarten. Kortom, dit zijn in een nutschell de vaste onderwerpen die bij elke uitvaart spelen.
Het zijn echter de mensen die het iedere keer weer anders maken. De nabestaanden van de overledene zorgen ervoor dat elke uitvaart uniek is. In sommige gevallen is er al voor het overlijden een voorgesprek geweest. Dan heb ik de overledene bij leven samen met zijn of haar partner nog gesproken. De wensen zijn dan goed in kaart gebracht en op het moment dat het zover is, ken je de situatie. Maar het komt ook voor dat ik ‘nieuw’ in een familie terechtkom. Ze hebben mijn naam dan via, via gekregen. Zo’n eerste kennismaking is dan altijd even aftasten. Je moet elkaar even leren kennen. Maar ik weet op mijn beurt wat er in de voor hen droevige tijd allemaal op hen af gaat komen. Hem of haar daar zo goed mogelijk in bij staan verveelt toch nooit?